1.Téleutaî znači usmrtiti. Inicirati (uputiti u neku tajnu), znači usmrtiti na određen način, izazvati smrt. Ali smrt se smatra izlazom, otvaranjem vrata kroz koja se ulazi negde drugde. Nakn izlaska sledi ulazak.
Upućenik savladava vatrenu zavesu koja deli svetovno od posvećenog; on prelazi iz jednog sveta u drugi i zbog toga je podvrgnut preobraženju; menja nivo postaje drugačiji.
Transumutacija metala (u simboličnom alhemijskom smislu) takođe je inicijacija koja traži smrt, prelaz. Inicijacija preobražava.
Inicijacijska smrt nije fiziološka, to je smrt u odnosu na svet, preovladavanje svetovnog života. Novoobraćenik, izgleda, doživljava regresivan progres, njegovno ponovno rađanje se upoređuje sa povratkom u fetalno stanje, u majčinu utrobu. On zapravo prodire u tamu, ali tamu koja se njega tiče i koja se može uporediti sa tamom majčine utrobe, a u širem smislu on prodire u kosmičku tamu.
Svaki obred inicijacijskog umiranja se sastoji od posebnih postupaka. Kandidat može biti smešten u grob iskopan za njega, pokriven granjem, posut prahom od kojeg on pobeli kao mrtvac (v. Mirča Elijade, Mirchea Eliade, Tajne i duhovna regeneracija u vanervopskim religijama, Eranos Jahrbuch, 1945, 23, str. 65 i d.).
2. U hrišćanstvu prelaz iz jednog stanja u drugo, bivšeg čoveka u novog, praćen je različitim iskušenjima i povezan s patnjama. Da bismo to shvatili, dovoljno je da se setimo pustinjskih kaluđera, iskušenjima kojima ih izlažu moćni demoni, po kojima su ti fenomeni nazvani iskušenjima; najpoznatije i najčešće pogrešno tumačeno je iskušenje sv. Antuna. Hrišćanstvo je poistovetilo sile zla s demonima koji muče čoveka koji iz svetovnog stanja prelazi u stanje svetosti, ne nužno što je sam izabrao, nego zato što je izabran.
Inicijcijska smrt daje predsliku smrti, kojom bi trebalo držati bitnom inicijacijom za pristup u novi život. Međutim, pre stvarne smrti, inicijacijskom smrću, koja se neprestano ponavlja onako kako to sveti Pavle zahteva od hrišćana, čovek uzvisuje svoje telo u večnu slavu. On milošću prodire u večnost, živeći istovremeno u profanom svetu kojem ne prestaje da pripada. Besmrtnost ne nastupa naglo posle smrti, ona uopšte ne pripada životu post mortem, ona se postepeno oblikuje i plod je inicijacijske smrti.
Alek Gerbran; Žan Šavalije – Rečnik simbola